Dziś znajdziemy sie na drugim końcu wyspy.
Ale po kolei ...


Po śniadaniu pakujemy się w autokar i z bagażami ruszamy na lotnisko. Droga zajmuje nam z pół godziny. Lotnisko wygląda nieźle :).


 
 


Stajemy w kolejce do odprawy bagażowej, która pomimo, że bez komputerów, drukarek, odbywa się nawet szybko. Wszystko ok dopóki nie nadeszła nasza kolej. Kubańczyk, który nas obsługiwał cos pokręcił w swoich tabelkach. Na szczęście po chwili skupienia udało mu się zapanować nad pomazaną długopisem kartką. :))


Już bez bagaży idziemy do kontroli paszportowej...tu mała niespodzianka.... znów kolejka, z której każdy pojedynczo wchodzi za jakieś drzwi. Nadeszła moja kolej.... otworzyłam drzwi....eee strach ma wielkie oczy...to zwykła duża sala na której znajdowały się już odprawione osoby :)). Po sprawdzeniu bagażu podręcznego i paszportu mogę dołączyć do nich. Mieliśmy jeszcze sporo czasu do odlotu. Trzeba było jakoś zabić nudę. Niestety jedynymi sklepikami były stoisko z pocztówkami i jakiś bufet marnie zaopatrzony. Usiedliśmy wiec przy stolikach wyglądających jak u nas za PRL-u i zaraz przysiedli się nasi nowi znajomi. Wspólnie rozmowa jakoś przyspieszała oczekiwanie. W pewnym momencie zgasło światło na lotnisku. ( Na Kubie w prywatnych domach brak dostaw prądu to normalka. W hotelach zapewniona jest ciągła dostawa....co okazało się nieprawdą ;) ale to w swoim czasie napisze. )
Zaczęliśmy snuć swoje teorie, że pewnie przez to będzie opóźniony wylot. Na szczęście to były tylko nasze przypuszczenia, a przerwa w dostawie prądu trwała około 10 min. Gdy zbliżała się już godzina naszego odlotu poproszono nas do wyjścia i udaliśmy się do samolotu.


 


Samolot mały, ale ogólnie bez zastrzeżeń.


 


Startujemy punktualnie.
Ponieważ lot miał trwać około 2 godz. spodziewaliśmy się , że dostaniemy cos do jedzenia, a przynajmniej kanapki. A tu ... nasz “posiłek”:


 
Na boku niektórzy marudzą, że nie pokazujemy się na zdjęciach, więc to zdjęcie wyżej jest specjalnie dla nich – to kawałek mojej nogi




A to Kuba z okna samolotu:


 


Lot przebiegał spokojnie tylko od czasu do czasu rzucało. W końcu lądujemy w Santiago de Cuba. Lotnisko powitało nas deszczem.
 


Szybka odprawa i jedziemy na obiad do restauracji “Marina”, skąd mamy piękny widok na przesmyk.
 


Podczas obiadu przygrywał nam zespół z jakimś macho na czele. Grali bardzo fajnie, a na koniec próbowali sprzedać swoje płyty i to jakie... z ich autografami . Ponieważ chciałam mieć ta płytę zaszpanowałam moją znajomością hiszpańskiego ( czyt. jednego zwrotu ) i spytałam o cenę. Ojjj... jak zaczął trajkotać po hiszpańsku :))) Z potoku słów dało się tylko wyłapać, że za płytę chcą 10 CUC.... uuu drogo. Ruszyło targowanie. Niestety nie chciał ceny którą ja dawałam więc podziękowaliśmy.... do dziś żałuję, że się uparłam, bo naprawdę fajnie grali .

Po obiedzie idziemy do autokaru, oczywiście w gotowości z aparatami
 


i ruszamy dalej.

Naszym następnym punktem jest twierdza El Morro. Dojeżdżamy na nią dość krętą drogą ( jak ja lubie takie drogi :) ).

Twierdza została zbudowana w XVII w. i miała odstraszać piratów. Podziw budzi skomplikowany układ mostów zwodzonych, fos, przejść i schodów.


kolejki nawet do autobusów
 


i autostopowiczów


 


Mieszkańcy często poruszają się po wyspie autostopem. Wiąże się z tym scisle określona procedura. Urzędnicy nadzorują grupy autostopowiczów w wyznaczonych miejscach i kierują ich w kolejności przybycia do zatrzymujących się samochodów. Państwowe pojazdy nie mają wyboru i muszą zatrzymać się.


Docieramy do Granjita Siboney. Jest to mała farma, z zachowanymi śladami kul, gdzie Castro wraz z innymi rebeliantami planował w 1953r. atak na koszary Moncada w Santiago. Dzis w dawnym domostwie jest muzeum rewolucyjne z najcenniejszym eksponatem – rachunkiem z restauracji w Santiago, gdzie jedzono kolacje przed atakiem. Jest tez kolekcja odziezy poplamionej krwią. Zdjęć tam nie wolno robić... nie mi


 




Odbywa się tam co 30 min zmiana warty. Czekamy w gotowości z aparatami. Po chwili w głośnikach rozlega się dźwięk bębnów, a potem marsz. Pojawiają się żołnierze maszerujący defiladowym krokiem w rytm rewolucyjnego marsza. Żołnierze zostali starannie dobrani, żaden nie może mieć więcej niż 175 cm wzrostu, by nie musiał schylać się przy przechodzeniu pod belką u wejścia do grobowca .

 


Na cmentarzu są groby pierwszego kubańskiego prezydenta Tomasa Estrada Palmy.
 


i rodziny Bacardich