Dziś przed nami niestety ostatni dzień zwiedzania. Zaczynamy go od stupy Boudhanath. Stupa Boudhanath jest największą i najważniejszą stupą w Nepalu, bo jeśli chce się być prawdziwym buddystą trzeba choć raz w życiu pomodlić się tutaj.. Szczyt Stupy symbolizuje 13 stopni osiągnięcia nirwany. Zbudowano ją na kilku koncentrycznie ułożonych tarasach układających się we wzór gigantycznej mandali. Podstawę otacza 108 wizerunków bóstw i 147 nisz z młynkami do modlitw.Już z daleka widać potężną białą kopułę, z namalowanymi wszystkowidzącymi oczami Buddy. Obiekt wzniesiono na przecięciu pięciu silnych linii geomantycznych. Wokół stupy rozmieszczone są liczne klasztory lamajskie. Odkąd Chińczycy zajęli Tybet, Boudhanath stało się jednym z największych ośrodków religii i kultury tybetańskiej. Tłumy wiernych w modlitewnym skupieniu niemal bez przerwy okrążają stupę.
Obok stupy znajduje się świątynia poświęcona przyszłemu Buddzie,
Wielki młynek modlitewny
a także wytwórnia mandali. Mandala buddyjska to harmonijne połączenie koła i kwadratu, gdzie koło jest symbolem nieba, transcendencji, zewnętrzności i nieskończoności, natomiast kwadrat przedstawia sferę wewnętrzności, tego co jest związane z człowiekiem i ziemią. Obie figury łaczy punkt centralny, który jest zarówno początkiem jak i końcem całego układu.
Następnie podjeżdżamy pod ghaty kremacyjne w Pashputinath. Przechodzimy do nich obok szkoły, króra ma pootwierane drzwi i okna, aby turyści mogli zobaczyć jak uczniowie się uczą. Więc gdy podeszliśmy to na nasz widok wszyscy zaczęli coś recytować. Pilotka wyjaśniła, że uczniowie liczą w ten sposób na jakies wsparcie finansowe.
Mijamy nepalczyków ze słomą na stosy,
sklepiki z kolorowym proszkiem do zrobienia na czole znaku tika
kolorowych mieszkańców Nepalu,
Nepalki piorące w rzece, do której kilkanaście metrów dalej wrzuca się prochy zmarłych,
a także tych którzy chcą zarobić pare groszy.
Dochodzimy do ghat. Ghaty kremacyjne w Pashputinath położone sa nad świętą dla nepalczyków rzeką Bagmati. Na tych kamiennych platformach palone są zwłoki wyznawców Hinduizmu, a pozostałości zostają wrzucone do rzeki Bagmati.
Rzadko spotykany w Nepalu widok – trumna w kondukcie żałobnym
Oddalamy się troche od ghat i udajemy się do świątyni hindiustycznej Paśupatinath Mandir. Jest to kompleks obiektów śiwaickich na brzegu rzeki Bagmati we wschodniej części miasta. Świątynia zbudowana została prawdopodobnie w 3 wieku naszej ery. Najstarsze opisy pochodzą z roku 477 n.e.
Wracając spod świątyni nad ghaty zauważamy dziwny widok. W klatce stoi koza, która jest za chwolę wyprowadzona z niej i zaprowadzona pod słup. Wokół słupa zgromadzona jest grupka ludzi. Oskar tłumaczy nam co za chwile się stanie. Daje mu więc aparat by podszedł i zrobił zdjęcia, my stajemy w oddali.
Ofiara z młodego koguta, kozy lub bawołu jest nie tylko zabijaniem zwierzęcia – daje także „nieszczęsnemu bratu” szansę wyrwania się z więzienia jego ciała.
Jedziemy do Bhaktapur. Bhaktapur, którego inną nazwą jest Bhadgaon (Miasto Wielbiących), to trzecie główne miasto w Dolinie Katmandu. Bhaktapur jest miastem fascynującym, a brak ruchu ulicznego sprawia, że spacer miejskimi uliczkami to prawdziwa przyjemność, zwłaszcza w porównaniu ze zwiedzaniem tłocznego Katmandu.
Najstarsza część miasta rozciąga się po stronie wschodniej, wokół Tachupal Tole (zwany też Dattatraya). Od XIV do XVI w. Bhaktapur był stolicą kraju w Dolinie Katmandu; właśnie wtedy centrum przeniosło się dalej na zachód, gdzie powstał Durbar Square. Większość zabytków w Bhaktapurze pochodzi z końca XVII w., kiedy panował Bhupatindra Malla.
Miasto położone jest na północnym brzegu rzeki Hanumante. Poruszać się tu można głównie pieszo. W oczach turystów Bhaktapur zdaje się składać z jednej krętej drogi, przerywanej placami.
Można obejrzeć zobaczyć wiele interesujących świątyń i sanktuariów, jednakże w Bhaktapurze prawdziwą atrakcję stanowi możliwość obserwowania codziennych rytuałów, niezmiennych od wieków. Ludzie suszą ziarno na słońcu, pompują wodę, piorą bieliznę, barwią przędzę. Dzieci bawią się na ulicach, sklepikarze zachwalają egzotyczne towary, garncarze robią naczynia, kobiety mielą ziarno. Ta średniowieczna atmosfera miasta urzeknie każdego.
Najstarsza część miasta rozciąga się po stronie wschodniej, wokół Tachupal Tole (zwany też Dattatraya). Od XIV do XVI w. Bhaktapur był stolicą kraju w Dolinie Katmandu; właśnie wtedy centrum przeniosło się dalej na zachód, gdzie powstał Durbar Square. Większość zabytków w Bhaktapurze pochodzi z końca XVII w., kiedy panował Bhupatindra Malla.
Miasto położone jest na północnym brzegu rzeki Hanumante. Poruszać się tu można głównie pieszo. W oczach turystów Bhaktapur zdaje się składać z jednej krętej drogi, przerywanej placami.
Można obejrzeć zobaczyć wiele interesujących świątyń i sanktuariów, jednakże w Bhaktapurze prawdziwą atrakcję stanowi możliwość obserwowania codziennych rytuałów, niezmiennych od wieków. Ludzie suszą ziarno na słońcu, pompują wodę, piorą bieliznę, barwią przędzę. Dzieci bawią się na ulicach, sklepikarze zachwalają egzotyczne towary, garncarze robią naczynia, kobiety mielą ziarno. Ta średniowieczna atmosfera miasta urzeknie każdego.
Na plac Durbar Square w Bhaktapur wchodzimy przez brame
i mamy przed sobą wspaniały widok.
Tu kręcono film "Mały Budda"
Świątynia Njatapola – najwyższa świątynia w Nepalu, ma ponad 30 m wysokości i konstrukcję opartą na liczbie pięć.
Prawie cała nasza grupa udała się na obiad. My w tym czasie obeszliśmy plac wzdłóż i wszerz i dopiero na koniec poszliśmy do restauracji, z której był piękny widok na cały plac. Nie mieliśmy zamiaru nic jeść, ale Chester postanowił nam zasponsorować obiad. Aż dziwne, bo jakoś go nie darzyliśmy sympatią i on o tym na pewno wiedział.
Do autokaru wracalismy przez Plac Garncarzy,
i przez wąskie uliczki
Wrócilismy do hotelu. Ponieważ do kolacji mieliśmy sporo czasu, a po drugie i tak w hotelu nic nie można było zrobić poszliśmy z Oskarem jako naszym przewodnikiem na spacer po uliczkach Katmandu. Musieliśmy się pilnować, bo ruch na ulicach Katmandu był bardzo duży. Idąc tak natkneliśmy się na jakąs demonstracje. Podobno w Nepalu to normalny widok.
Dotarliśmy do jakiegoś bazarku. Poszperalismy na różnych straganach, ale nic nie kupilismy. Wrócilismy do hotelu.
Po zjedzeniu kolacji wyskoczyliśmy jeszcze na chwilę do kawiarenki internetowej. Po powrocie spakowaliśmy się i poszliśmy spać. Oczywiście prądu nie było. By umyć i wysuszyć sobie włosy musiałam wstawać o 4.00 nad ranem gdy go właczyli na 4 godziny. Mogłabym wstać o 7.00, ale wolalam nie ryzykować, że wyłaczą go wcześniej. I tak nam minął ostatni dzień naszego zwiedzania.
Prześlij komentarz